Kolej transsyberyjska (ros. Транссибирская магистраль, Транссиб) – sieć linii kolejowych głównie w azjatyckiej części Rosji wybudowana w latach 1891–1916.
Główny szlak to linia transsyberyjska, która prowadzi z Moskwy do Władywostoku przez: Niżny Nowogród, Perm,Jekaterynburg, Omsk, Nowosybirsk, Krasnojarsk, Irkuck, Ułan Ude i Czytę. Jest to najdłuższa linia kolejowa na świecie, która przekracza 8 stref czasowych, a całkowita długość torów wynosi 9288,8 km. Od 2002 roku całkowicie zelektryfikowana. Około 30% całego eksportu Rosji korzysta z tej linii.
Drugi szlak to linia transmandżurska, która pokrywa się z linią transsyberyjską do miejscowości Tatarskaja (300 km na wschód od Jeziora Bajkał). Od tego punktu linia kieruje się na południowy wschód w kierunku Chin i kończy swój bieg w Pekinie.
Trzeci szlak – linia transmongolska – pokrywa się z linią transsyberyjską do Ułan Ude na wschodnim wybrzeżu Bajkału. Później kieruje się w stronę Ułan Bator, by zakończyć swój bieg w Pekinie.
Czwartym szlakiem jest BAM Kolej Bajkalsko-Amurska lub Bajkalsko-Amurska Magistrala (Kolejowa). Linia ma długość 4234 km i biegnie około 680-840 km na północ od kolei transsyberyjskiej i równolegle do niej. Została wybudowana jako alternatywa dla linii transsyberyjskiej z powodów strategicznych, szczególnie ze względu na bliskość granicy chińskiej.
Linia transsyberyjska
- Moskwa – Dworzec Jarosławski (0 km, Czas Moskiewski MT)
- Włodzimierz (210 km, MT)
- Niżny Nowogród (462 km, 6 godzin jazdy, MT) nad Wołgą
- Kirow (917 km)
- Perm (1397 km, 20 h jazdy, MT+2) nad Kamą
- granica kontynentów, obelisk (1777 km)
- Jekaterynburg (1778 km, 1 dzień 2 h jazdy, MT+2) Góry Ural
- Tiumeń (2104 km)
- Omsk (2676 km, 1 dzień 14 h jazdy, MT+3) nad Irtyszem
- Nowosybirsk (3303 km, 1 dzień 22 h jazdy, MT+3) nad Obem
- Krasnojarsk (4065 km, 2 dni 11 h jazdy, MT+4) nad Jenisejem
- Tajszet (4483 km), połączenie z Bajkalsko Amurską Magistralą
- Irkuck (5153 km, 3 dni 4 h jazdy, MT+5) w pobliżu Bajkału
- Ułan Ude (5609 km, 3 dni 12 h jazdy, MT+5)
- połączenie z Koleją Transmongolską (5622 km)
- Czyta (6166 km, 3 dni 22 h jazdy, MT+5)
- połączenie z Koleją Wschodniochińską na stacji Tatarska (6274 km)
- Birobidżan (8312 km, 5 dni 13h jazdy, MT+7)
- Chabarowsk (8493 km, 5 dni 15 h jazdy, MT+7) nad Amurem
- Ussuryjsk (9147 km), połączenie z Trans-Mandżurską Koleją
- Władywostok (9259 km, 6 dni 4 h jazdy, MT+7), brzegi Pacyfiku
Historia
Budowę magistrali transsyberyjskiej poprzedzały trzy wydarzenia: ukończenie budowy Uralskiej Drogi Żelaznej z Permu do Jekaterynburga w 1877 roku, przedłużenie jej z Jekaterynburga do Tiumienia w 1880 roku oraz oddanie w tym samym roku do użytku kolejowego mostu na Wołdze i ukończenie budowy linii kolejowej z Moskwy do Orenburga.
W latach 1887–1888 wyruszyły trzy ekspedycje badawcze do wyznaczenia przebiegu trasy kolei kierowane przez inżynierów N.P. Mieżeninowa, O.P. Wiaziemskiego i A.I. Ursatiego. W grudniu 1890 roku po zapoznaniu się i dyskusji na temat szczegółowego raportu ministra komunikacji A. J. Gubbeneta zatwierdzono decyzję o budowie Syberyjskiej Drogi Żelaznej, wyznaczono rozmiar kredytu na początek budowy i przekazano projekt do Rady Ministrów dla ostatecznego rozpatrzenia. 17 marca /29 marca 1891 roku Aleksander III wydał reskrypt nakazujący rozpoczęcie budowy połączenia kolejowego między Uralem a wybrzeżem Pacyfiku. 19 maja 31 maja 1891 roku we Władywostoku nastąpiło uroczyste położeniekamienia węgielnego pod budowę Ussuryjskiej przez carewicza Mikołaja i datę tę uznaje się za oficjalny początek prac. Faktycznie rozpoczęły się one już w marcu po zatwierdzeniu wniosku ministra spraw wewnętrznych o zaangażowanie przy budowie odcinka ussuryjskiego przestępców skazanych na ciężkie roboty. Rozpoczyna się trwająca dwadzieścia pięć lat budowa magistrali transsyberyjskiej.
Budowę rozdzielono na trzy etapy. W pierwszym znalazły się odcinki zachodniosyberyjski, środkowosyberyjski i południowoussuryjski oraz połączenie Kolei Syberyjskiej z Czelabińska z Uralską w Jekaterynburgu, w drugim – północnoussuryjski i zabajkalski, a w trzecim – krugobajkalski i amurski. Stacje stawiane miały być nie rzadziej niż co pięćdziesiąt wiorst, tak aby jednotorową linią przejechać mogły co najmniej trzy pary pociągów na dobę. Całość planowano zakończyć nie później niż w 1905 roku. Szacowano, iż koszty budowy powinny zmieścić się w kwocie trzystu pięćdziesięciu milionów rubli. Sfinansować je miano z nadwyżek carskiego budżetu.
Jeden z najtrudniejszych do budowy odcinków prowadził z Portu Bajkał przez Kułtuk, Słudiankę, Tanchoj do stacji Mysowaja (dzisiejszy Babuszkin). Odcinek ten zwany był krugobajkalskim. Prace ruszyły z końcem 1899 roku i trwały do jesieni 1904 roku. Krugobajkałkę określono mianem „złotej sprzączki stalowego pasa Rosji”, gdyż spinała tory przerwane wodami Bajkału.
Budowa magistrali transsyberyjskiej zakończona została 5 października?/18 października 1916 roku., jedenaście lat po pierwotnie planowanym terminie. Od tego dnia pociągi mogły przejechać z Sankt Petersburga do Władywostoku w całości przez terytorium Rosji.
5 października 2016, Kolej Transsyberyjska obchodziła swoje 100 urodziny. Przewidziane są w związku z tym liczne uroczystości zarówno dla pasażerów jak i państwowe.
Trasy Kolei Transsyberyjskiej
Kolej Transsyberyjska niejedno ma imię. Istnieją trzy główne trasy:
- Moskwa-Władywostok (od 2011 roku nawet do Phenianu)
- Moskwa-Pekin (trasa Trans-Mandżurska)
- Moskwa-Ułan Bator-Pekin (trasa Trans-Mongolska)
Pociągi Kolei Transsyberyjskiej
Pociągi Kolei Transsyberyjskiej to jedynie te, które noszą specjalne nazwy jak Vostok, czy Rossia. Bilety na te pociągi nie uprawniają do przerwania podróży. Innymi słowy musisz pokonać całą wybraną trasę Kolei Transsyberyjskiej w jednym ciągu. Oznacza to po prostu nużącą, niezwykle długą podróż pociągiem. Dla tych, którzy chcą czegoś więcej, istnieją inne pociągi, oznaczone tylko i wyłącznie numerami.
Jeżeli chcesz zatrzymywać się w trakcie podróży w różnych miejscowościach, możesz kupić np. bilet Moskwa-Irkuck i wysiąść po drodze w Nowosybirsku. Aby kontynuować podróż musisz udać się wcześniej na dworzec i dokupić miejscówkę do swojego biletu na najbliższy pociąg. Musisz się jednak liczyć z ryzykiem, że miejsc w pociągu nie będzie i będziesz zmuszony zostać dłużej w mieście. Dlatego lepiej zaplanować podróż wcześniej, przewidując ile dni chcesz spędzić w każdym z miast. Wtedy wystarczy kupić bilety na wszystkie odcinki osobno.
Jaki pociąg wybrać?
Można się kierować według zasady, która w uproszczeniu brzmi: im niższy numer, tym lepszy pociąg. Pociąg o niższym numerze ma zwykle pierwszeństwo przed tym o wyższym numerze. Innymi słowy im mniejszy numer, tym krótszy czas podróży.
Klasy wagonów
Wszystkie wagony w pociągach Kolei Transsyberyjskiej są wagonami sypialnymi. Wagony z miejscami siedzącymi (tzw. obścij) są dostępne tylko w krótkodystansowych pociągach, które kursują po tej samej trasie. W teorii można pokonać trasę Kolei Transsyberyjskiej, korzystając z biletów na wagony typu obścij, ale to zadanie dla skrajnych masochistów. Wymaga to kilkudziesięciu przesiadek i akceptacji komfortu porównywalnego z komfortem starych pociągów osobowych w Polsce.
Zatem w Kolei Transsyberyjskiej masz do wyboru trzy klasy wagonów:
- Platzkarta—trzecia klasa, czyli najtańsza. Oznacza wagon sypialny bez przedziałów. Wnętrze zorganizowane jest w otwarte bloki po sześć osób każdy. Łóżka są piętrowe.
- Kupe—druga klasa jest kompromisem pomiędzy ceną a komfortem. Kuszetki zorganizowane są w przedziały z czterema miejscami (łóżka piętrowe).
- Pierwsza klasa—wagon zawiera dwumiejscowe przedziały z kanapami, które mogą być zamienione w łóżka.
Prywatność
W żadnej z klas nie ma podziału na płeć. Wagony platzkarty i kupe mają z reguły dwie łazienki do dyspozycji wszystkich pasażerów. Nie różnią się one standardem. Natomiast w wagonach pierwszej klasy zdarzają się prywatne, lepiej wyposażone łazienki. Zależy to jednak ściśle od konkretnego pociągu.
Bezpieczeństwo
Wbrew powszechnej opinii najtańsza klasa, platzkarta może być uważana za najbezpieczniejszą. Wynika to z faktu, że wszyscy pasażerowie znają się chociażby z widzenia i nikt obcy nie przejdzie przez wagon niezauważony. Ponadto zarówno w trakcie jazdy, jak i na postojach wagonu pilnują prowadnice (dwie na jeden wagon). Czuwają one, by nikt bez ważnego biletu nie dostał się do środka. Mimo wszystko lepiej cały czas mieć przy sobie wartościowe przedmioty, pieniądze, dokumenty itp.
Pasażerowie
Za wyborem platzkarty przemawia także fakt, że łatwiej o interakcję z pozostałymi pasażerami. Jeżeli wybierzesz jazdę w przedziale, prawdopodobnie Twoje kontakty z Rosjanami ograniczą się do poznania 2-3 osób. Kogo możesz spotkać w pociągu? O tym we wpisie o wrażeniach z podróży Transsibem.
Miejsca w wagonie
W przypadku przedziałów, wybór miejsca nie ma większego znaczenia, natomiast w przypadku platzkarty, warto się nad tym dobrze zastanowić. Na pewno warto unikać miejsc na początku i na końcu przedziału. Tam panuje nieustanny ruch ze względu na umiejscowienie łazienki i samowara. Poza tym z łazienki może unosić się niezbyt przyjemna woń, która skutecznie może obrzydzić podróż przez Syberię.
Zdecydowanie nie warto wybierać miejsc z łóżkami zorientowanymi wzdłuż korytarza. Nie zapewniają żadnej prywatności, a ze względu na pasażerów przechodzących korytarzem, ciężko się wyspać. Poza tym dolne łóżko w ciągu dnia trzeba składać, by wydobyć spod niego stolik. Nawet wtedy miejsca do siedzenia jest naprawdę mało.
Górne, czy dolne?
Jeżeli podróżujesz we dwoje, najlepszą opcją jest wybór jednego górnego, jednego dolnego miejsca po tej samej stronie. Dzięki temu w trakcie dnia masz całą jedną kanapę dla siebie. Możesz na niej siedzieć nawet, kiedy wszyscy inni już dawno śpią. Górne łóżko natomiast pozwala pójść spać o każdej porze, niezależnie od sąsiadów zajmujących miejsca na dole. Poza tym w takiej konfiguracji łatwiej zadbać o bezpieczeństwo bagaży, znajdujących się w kufrze pod dolnym łóżkiem i półką nad górnym.
Jeżeli podróżujesz w pojedynkę, wybór zależy jedynie od Twoich osobistych preferencji.
Prowadnice
Prowadnice utrzymują porządek w wagonie. Dbają o jego czystość, zamykają i otwierają toalety na czas tzw. sanitarnych zon, sprawdzają bilety, rozdają pościele, sprzedają przekąski i napoje. Na czas przejazdu to właśnie one rządzą w pociągu, więc lepiej utrzymywać z nimi pozytywne stosunki.
Postoje
Poszczególne stacje powinny być rozpisane na drzwiach wiodących do palarni lub toalety. Prócz nazwy stacji podana jest odległość w kilometrach od Moskwy oraz czasy przyjazdu i odjazdu. Tradycyjnie w Kolei Transsyberyjskiej używa się jedynie czasu moskiewskiego. Dlatego też zegary na dworcach w całej Rosji pokazują nie czas lokalny, lecz moskiewski. Jedynie lokalne pociągi kursują według lokalnego czasu.
Źródło:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Kolej_Transsyberyjska
https://nomoremaps.com/907/kolej-transsyberyjska-totalny-przewodnik/
https://www.youtube.com/watch?v=bE-UyGCm_s0
PL PORTAL PL/wikipedia/youtube
