
Etna powstała w wyniku podwodnego wybuchu, do którego doszło w epoce czwartorzędu (około 500.000 lat temu). W tym samym czasie uformowała się także Nizina Katańska. Na jej miejscu wcześniej była zatoka.
W czasach antyku Etna wybuchała bardzo często – przynajmniej 135 razy. W średniowieczu natomiast doszło do dwóch erupcji, jednej w 1329 r. i kolejnej w 1381 r., siejących panikę wśród mieszkańców okolicznych terenów. Ale najgorsze oblicze kataklizmu objawiło się w 1669 r., kiedy potok ławy spływający do morza zniszczył część Katanii.
W dobie najnowszej najbardziej spektakularne erupcje miały miejsce w 1910 r., kiedy to wybuch doprowadził do powstania dwudziestu trzech nowych kraterów; w 1917 r. kiedy fontanna lawy wytrysnęła na wysokość 800 m., licząc od podstaw wulkanu, oraz w 1923 r., kiedy lawa wyrzucona przez Etnę pozostała gorąca przez osiemnaście miesięcy.
O ostatnich czasach „wściekłość” wulkanu dała o sobie znać w 1928 r. – gdy wrząca lawa zniszczyła Mascali –a następnie w 1954, 1964, 1971, 1974, 1978, 1979, 1981, 1983 i 1985 r., aż do erupcji z 1991 r., która trwała nieprzerwanie przez trzy lata. Co więcej, Etna zawsze spowita jest chmurą dymu, co przypomina, że w każdej chwili może się uaktywnić.
Wokół kraterów można zauważyć pozostałości ławy. Jeśli są ,,świeże" mają kolor czarny, jeśli są znakiem starszych erupcji – szary, gdyż zdążyły już pokryć je porosty. Obecność zastygłej lawy oraz widoczne gdzieniegdzie zniszczenia (zdewastowane drogi czy budynki) stanowią świadectwo niszczycielskiej siły gotowej zbudzić się w każdej chwili, Etny.
Na wysokości prawie 3000 m, na stoku centralnego krateru, znajdującego się w okolicach Torre di Filosofo, zniszczonej przez lawę w 1971 roku, można zauważyć cztery nowe kratery: południowo-wschodni, powstały w 1978, ogromny krater centralny, krater północno-wschodni o najwyższym szczycie, pozostający w uśpieniu od 1971 oraz Bocca Nuova [Nowa Paszcza – przyp.tłum.], ostatnimi czasy najaktywniejszy z wymienionych kraterów.
goccediperle.it